De momenteel verwachte CO₂-waarde van de verse lucht is ca. 400 ppm (0,04 %vol). Deze waarde wordt door het apparaat aangenomen als onderste grenswaarde (basislijn). Een speciaal algoritme controleert daarna gedurende meerdere dagen permanent de laagst gemeten CO₂-meetwaarde van de sensor gedurende een voorgeconfigureerde tijdsinterval en corrigeert langzaam elke vastgestelde drift over een langere periode in vergelijking tot de te verwachten waarden van de verse lucht van 400 ppm (of 0,04%vol) CO₂. Bij normale toepassingen in binnenruimten daalt het kookdioxidegehalte hierbij ergens in de loop van een week naar vrijwel het buitenluchtniveau. Door het meten van de waarden gedurende een periode van 8 dagen en het daarna vergelijken van de laagste waarde met het 400-ppm-punt, herkent het meetapparaat of het nulpunt moet worden aangepast of niet. Dit gebeurt volledig automatisch. Het algoritme maakt gebruik van het feit dat het CO₂-gehalte in gebouwen/ruimten regelmatig gedurende een periode tot een minimum stabiliseert, als ze niet worden bewoond. In ruimten die permanent worden bewoond of waar continu een verhoogde CO₂-concentratie heerst (bijv. in kassen), werkt dit principe van automatische kalibratie dus niet.